यौटा सानो फूलको बोट

कसरी हुन्छ गुणीको उपयोग
घेरामा हुलिदिएर
हजार असक्षमको

कसरी रम्नसक्छ
एक्लो राजहांस
भीडमा पर्दा कौवाको

झनै जब हुन्छ ऊ आक्रान्त,
दुर्जनबाट तिरस्कृत
कसले बुझ्ने उसको हाल

तर सहन्छ ऊ चूपचाप, मानौं ऊ त हो
घनघोर झरीमा असिनाले चुटिएको
अध्यांरो कुनामा निरीह ठडिएको

कोमल अझैपनि सुन्दर
यौटा सानो फूलको बोट

उसैले हो समाज हांक्ने

गाउने प्रशस्ति, मीठो बोल्ने
यै हो आजको नयाँ कवि

जुलूस उठाउने, अरुको नसुन्ने
यै हो आजको सही विजयी

लुटेरा-गुण्डा हेर्दै घिनलाग्ने
यो हो तेजस्वी, संसार ढाक्ने

जो हुनसक्छ क्रूर र दयाहीन
उसैले हो समाज हांक्ने

सत्य बोल्दा मर्नुपर्छ

कति बाझ्नु यीसंग, जो सहन्नन् फरक विचार
यही सोची कतिले त, मौन बस्ने गरे विचार

किनकि,
सत्य बोल्दा मर्नुपर्छ, शिकार बन्नुपर्छ
यस्तालाई माया गर्दा' नि नानी, ज्यान जोगाउनुपर्छ

पुग्यो नखोक!

"मिल्छ र यसरी भाग्न,
भएर स्वार्थी, सोच्दै आफ्नैमात्रै हित?"

"पुग्यो नखोक! नसिकाउ जनहितको पाखण्ड!
भरिएको छ यो संसार,
हिंस्रक पाखण्डीले खांदीखांदी,
जो जनहितको ढोल पिट्दै,
भर्छन् आफ्नै स्वार्थ-भकारी"

विजयघोषणा! कसको?

फहराइन्छन् झण्डा, बजाएर नगरा
पिटिन्छ अनि ढोल विजयघोषणाको ।
"कसको?"
"धोखेबाजीमा पोख्त धूर्त्याइंका पण्डितको"

हांसजस्तो स्वच्छ-सफेद, सुन जडेको चमरपंख
चढाइएको छ पामरलाई मानपदवी कम्मरबन्द
तिनको शिरमा फेटा-पगडी, सजिएको टोपी
जो छन् साह्रै दक्ष-प्रवीण, कलहकलामा पारंगत

रहेन औकात सोच्नेबुझ्ने, आफ्नै बूताले केही गर्ने

शठका ढाडमा नाक रगड्दै, उसकै पछि कुद्नाले

खुंदेका छन् सिंहको शय्या, मक्कारीमा टिकिजित्नेले
मान्छे भएछन् परजीवी पराश्रित, अर्काकै भरमा हिंड्नाले

डरत्रास, स्वाद, रतिराग

डरत्रास, स्वाद, रतिराग र मानव संवेदन
हुन्छन् घरेलु र वनेलु पशुपन्छीकै समान
शालीनता हो यौटै गहना, सभ्यताको पहिचान
त्यसैलाई पारे प्रदूषित,
के बच्छ ?
जसले मान्छेलाई पशुभन्दा भिन्दै पार्छ